Bier-column Gerard Molenaar: 'Wijlre heeft reden om te treuren'

Negatieve emoties na brouwerijsluiting 

Er was namelijk een tijd dat brouwerijen en hun bieren na overnames verdwenen. Er sneuvelden niet alleen gerenommeerde merken, maar ook (toen zeer zeldzame) ‘speciaalbieren’. In een markt die voor 99% uit pils bestond, waren dat juist bijzondere pareltjes. Dat was in een tijd dat je in Nederland naast pils alleen oud bruin, bockbier en wat Dortmunders kon krijgen. Wie geluk had trof een Vollenhovens Stout aan, destijds gebrouwen door Heineken. Logisch dat iedere brouwerijsluiting negatieve emoties opriep.

Is het nodig om je druk te maken? 

Hoe anders is de situatie nu. Nederland telt bijna duizend brouwerijen en brouwerijhuurders en een breed aanbod aan bierstijlen. Biercafés, toprestaurants die bier bij het menu schenken, bierfestivals en brouwerijen met een proeflokaal, het is een walhalla voor de bierliefhebber. Hoe erg is in deze setting de sluiting van een (pils)brouwerij die al lang een ‘productielocatie’ was geworden? Het Brand pils werd al in de brouwerij van Heineken in Den Bosch gebrouwen en in Wijlre werd onder meer de IPA van Lagunitas gebrouwen. Je kon deze sluiting misschien wel zien aankomen. Brand pils blijft en er komen klassiekers van Brand terug, dus is het nodig je druk te maken?

Een stukje brouwgeschiedenis verdwijnt 

Maar toch: bier is emotie! Weer verdwijnt een stukje Nederlandse brouwgeschiedenis en in Wijlre zal de klap hard aankomen. Bedrijfskundig is Brand te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken, binnen een multinational als Heineken, welteverstaan. Waarom blijken die andere negentiendeeeuwse bierbrouwerijen in Limburg dan niet te klein om door te gaan? Omdat de families - in tegenstelling tot de familie Brand - de brouwerij niet hebben verkocht, maar hebben geïnvesteerd in een heel duidelijke signatuur met een accent op Limburgse wortels en, zeker bij Gulpener, Limburgse ingrediënten. Zo hebben deze familiebrouwerijen een sterke positie opgebouwd en bewijzen ze dat hun brouwerijen vitaal zijn.

Relativeren is soms het verstandigst

De reden dat de familie Brand in 1989 de brouwerij verkocht, was dat er een grote investering aan zat te komen. De keuze was: naar de bank of verkopen. Ook nu is dat waarschijnlijk bepalend: waarom investeren in een productielocatie als er elders voldoende capaciteit is om efficiënt en duurzaam hetzelfde bier te maken? Limburgse horeca met Brand zal de sluiting betreuren, maar het bier waarschijnlijk gewoon blijven schenken. Het is immers een prijswinnend pils van goede naam. Met deze sluiting wordt het Limburgse bierlandschap niet minder gevarieerd, maar Wijlre heeft reden om te treuren, omdat daar de impact echt wordt gevoeld. Voor de generaties die bij de brouwerij werkten doet het pijn. Het merkverhaal van Brand wordt er wel anders door, maar de meeste horecagasten maken zich totaal niet druk om de productielocatie van hun favoriete bier. Ook dat is werkelijkheid. Jammer dat een gerenommeerde brouwerij sluit, maar relativeren is soms het verstandigst.