Mooie tranen bestaan. Gisteren zag ik ze, bij de prijsuitreiking van de Nederlandse finale van Bocuse d’Or tijdens Gastvrij Rotterdam. Normaal noem ik geen namen, hou ik niet van. Maar deze keer..
Yentl, zij speelde de hoofdrol tijdens de finale en prijsuitreiking, werd gekozen tot beste Commis en is samen met haar chef Marco van der Wijngaard, het winnende team. Zij vaardigen Nederland af naar de Europese Finale in Tallinn, Estland in 2020.
Geen krokodillentranen
Terug naar de tranen. Waren niet van Yentl. Waren van haar moeder, of zoals je vroeger als kind zei van 'Yentl ze moeder'. Haar trots over de prestatie van haar dochter, de spanning van de wedstrijden, het meekijken op de borden waarvan het publiek zat te eten, de foto’s die ze maakte van de borden die op de perstafel stonden. Al deze emoties moesten een weg vinden. En haar tranen hadden zich, waarschijnlijk vrijwillig (of hoe werkt dat in ons brein?) ter beschikking gesteld om een deze emotie uitweg te bieden. Aan de hersenpan aangegeven dat zij wel als transportmiddel wilde dienen. Ze waren echt! Dus geen krokodillen- of levertranen.
Verdrietige momenten
Reden van dit schrijven? Heb het idee dat het tonen van emotie in geval van blijdschap niet altijd kan en mag. Gedurfd of begrepen wordt. Dat je alleen maar een potje mag zitten janken bij verdrietige dingen, òf juist bij het aanhoren van de nieuwste singel van Tino Martin, of van een wals gespeeld door het uitstrijkje van André Rieu. Oh wacht... dat zijn ook twee verdrietige momenten.
Een zeldzaamheid
Zeg eens eerlijk, wanneer heb jij voor het laatst gehuild, van trots dan wel te verstaan? En waar was je trots op? Uitslagen van jouw favoriete korfbalvereniging ‘Het trillende mandje’ niet meegeteld. En toonde je die tranen dan in het openbaar? Of liep je onder het mom van ‘er zit iets in mijn lens’ even weg?Er wordt altijd keihard gewerkt in de horeca en gastvrijheidsmensen, de ‘Die Harts’ vinden dat ‘normaal’. Een compliment geven is nog tot daaraantoe, maar krijgen vinden we vaak rete-moeilijk. En dan ook nog eens emotie tonen. Een zeldzaamheid. Vandaag liet de moeder van Yentl ze zien. Ze waren zo oprecht en prachtig. Wat ik in mijn ogen kreeg toen ik dat zag? Je raadt het al…
Tranen.
.jpg)
