Boscafé ’t Hijgend Hert in Vijlen: een onweerstaanbare 'berghut'

Haar eerste jaar als manager was nog een coronajaar; dus echt makkelijk was de start niet. En nu de horeca alweer een tijd open is heeft ze nieuwe uitdagingen, zoals bijvoorbeeld het personeelstekort. Maar als Entree Isabel van der Vleuten op een zonnige dag in juli spreekt op het mooie terras, zit daar vooral een jonge ondernemer met een duidelijke visie en de ambitie om ’t Hijgend Hert nog meer op de kaart te zetten. Eigenlijk was haar hele jeugd een voorbereiding op het ondernemerschap.

Buiten douchen

Ze was nog jong toen haar ouders vanuit Brabant naar Vijlen vertrokken met de droom om daar een tweede huis te kopen voor vakanties. Het liep allemaal anders. Haar ouders werden verliefd op de plek waar ze een oud woonhuis zagen en een paar schuren. “Een soort ruïne, maar er zat wel een drankvergunning op”. Dat huis ging tegen de vlakte en van een oude schuur werd een ‘boscafé’ gemaakt. “Het was toen nog erg primitief hier. Ik woonde met mijn ouders de eerste tijd in een verbouwde oude schuur, waar we wel stromend water hadden, maar waar we buiten moesten douchen. Verder was er nog geen elektriciteit en geen riolering.”

Toen het ‘boscafé’ in 2000 opende werd het langzaam maar zeker een succes. In die beginjaren was de zaak nog af en toe gesloten maar al snel was ‘t Hijgend Hert 365 dagen per jaar open. Voor Isabel betekende het een fantastische jeugd op een schitterende plek, 260 meter boven NAP, met bossen en dieren en tegelijk ook een baantje, toen ze de leeftijd er voor had. “Mijn ouders hadden geen idee waar ze aan begonnen en de begin jaren zijn moeilijk geweest, maar nu is Iedereen trots op ‘t Hijgend Hert.”

Eén kapitein

Isabel is zó verbonden met ‘t Hijgend Hert dat ze het eigenlijk niet kon loslaten, hoewel ze ook op andere plekken in de horeca werkte, zoals in Maastricht en in het Belgische Plombières , vlak over de grens. “Het was voor mij duidelijk dat hier mijn plek is. Mijn broer en zus doen andere dingen, maar zijn wel stille vennoten. ‘Er kan maar een kapitein op een schip zijn’, zei mijn vader.”

Daarom is Isabel sinds 1 juni 2022 de trotse ondernemer van ’t Hijgend Hert, een begrip in Zuid-Limburg, maar ook in de Euregio. Belgen en Duitsers weten de oase in de Vijlener bossen te vinden, maar het zijn vooral mensen uit alle hoeken van het land die tijdens hun verblijf in Zuid-Limburg graag komen eten en drinken, na een fiets- of wandeltocht of gewoon om te genieten van de omgeving.

365 dagen

Al jaren is het ‘boscafé’ 365 dagen open. Het was dan ook onwerkelijk toen er door de coronacrisis een gedwongen sluiting kwam. “Na jarenlang geen dag gesloten te zijn geweest waren we opeens dicht. We zijn hier met onze mensen hout gaan hakken om maar bezig te zijn. We hebben klussen gedaan en een oude keet opgeknapt. Dat werd take away keet Het Vergulde Reetje, waar we in de

tweede lockdown plezier van hadden. Zo konden we de wandelaars en fietsers toch bedienen en ook een groot deel van de biervoorraad verkopen.”

Dat het boscafé nooit gesloten is, legt geen druk op Van der Vleuten en haar team. We gaan om 21.00 uur dicht, dus je kan ’s avonds nog naar vrienden of een feestje bezoeken. Je hebt dus gewoon een sociaal leven.”

Slowaakse collega’s

Er is in korte tijd veel veranderd. “Tijdens corona hebben we ons hele team kunnen vasthouden, wat erg fijn was. Helaas zijn de tijden nu anders. We hebben een vaste groep seniormedewerkers die hier al langere tijd werkt, maar we werken natuurlijk ook met studenten die gedurende hun studententijd hier werken, maar die als ze zijn afgestudeerd uiteraard iets anders gaan doen. Op dit moment is het voor ons lastig om voldoende seizoenspersoneel te krijgen en daarom zijn we gaan praten met een uitzendbureau dat Slowaakse krachten naar Nederland haalt. We hebben goed gekeken welke mensen we nodig hadden en de eerste ervaringen waren goed. Via de eerste medewerkers uit Slowakije zijn er nog een paar anderen bijgekomen zodat we nu vier medewerkers uit Slowakije in de bediening hebben en vier in de keuken voor het hele seizoen. Ze pakken de taal goed op en ze wonen hier In de buurt.”

Klassiekers

’t Hijgend Hert is lid van de Alliantie van Biertapperijen en dat schept verwachtingen. “Mijn vader was ook bestuurslid van ABT, dus de liefde voor bier heb ik wel meegekregen.” De mooie bierkaart bevat vrijwel alle Nederlandse en Belgische trappistenbieren en uit Engeland Tynt Meadow. Verder veel klassiekers uit België en een hefeweizen uit Duitsland. De bekende craftbieren van succesvolle brouwerijen van de nieuwe generatie die wat noordelijker wel overal op de kaart staan, ontbreken.

“We hebben ze wel gehad maar er was gewoon weinig vraag naar en dan blijven ze staan en verstrijkt de houdbaarheidsdatum. Bovendien hebben we hier niet zoveel ruimte om een erg breed assortiment te hebben. Onze gasten vallen vooral voor klassiekers en daar focussen we dan ook op. We hebben vooral veel Belgische bieren, deels ook hier uit de regio, maar onze echte hardlopers zijn onze huisbieren onder de merknaam Hert, die we hier net over de grens laten brouwen bij brouwerij Grain d’Orge in Hombourg. Onze gasten drinken het blond Hert en Bruin Hert hier van het vat en sinds kort hebben we ook een milkstout toegevoegd, Stout Hert. Die loopt nog niet zo hard als de andere twee, omdat veel mensen hier die bierstijl nog niet goed kennen. We bieden de mogelijkheid om flesjes mee naar huis te nemen en we merken dat de gasten dat graag doen.”

Glaswerk

Wat ook opvallend anders is bij ’t Hijgend Hert is de keuze om alleen de trappistenbieren en het weizenbier uit het originele glas te schenken en alle andere bieren uit het Hertglas. ”Het werd erg chaotisch met al die verschillende bieren met bijbehorende glazen en daarom hebben we besloten alle andere bieren te serveren in een Hertglas dat er uitstekend geschikt voor is. Ook ons pils, Leeuw, wordt in een glas van Hert geschonken en daarom noemen we het Vals Hert.”

Bierkennis

“Als biercafé willen we natuurlijk ook dat onze medewerkers genoeg kennis hebben. Ze krijgen allemaal een biertraining zodat ze in ieder geval de nodige kennis van de bieren hebben en we drinken regelmatig bieren van onze kaart met elkaar en dan praten we erover”, vertelt Van der Vleuten. Wie een Orval bestelt krijgt dus de vraag: ‘van de plank of uit de koeling.’ Het aantal wisseltaps is uitgebreid en er is een bierkoeling bijgekomen. “We willen als biercafé optimale

kwaliteit bieden. Wie de bierkaart goed bekijkt ziet ook dat we ook een stroomdiagram hebben dat de gasten helpt een keuze te maken op basis van hun smaakvoorkeuren. Ik heb de inspiratie daarvoor opgedaan in een blad van Albert Heijn en dat toegepast voor onze kaart”, zegt Van der Vleuten lachend.

Lunch en diner

Dat de naam boscafé een beetje misleidend, is blijkt wel uit de grote hoeveelheden maaltijden die ‘t Hijgend Hert dagelijks serveert. We hebben in totaal 460 plaatsen. 300 lunches uitserveren is geen uitzondering en ‘s avonds nog 400 verdeeld over twee shifts. Een punt dat Van der Vleuten wel zorgen baart is dat de chef-kok na 15 jaar dienst in september ’t Hijgend Hert gaat verlaten. De zoektocht naar een opvolger is al begonnen, maar ze weet dat het lastig zal zijn. “We hebben hier qua ruimte wel een bijzondere keuken en onze kok heeft dat logistiek allemaal perfect op orde. Daarom is het zo jammer dat hij vertrekt. We hebben inmiddels wel besloten tot uitbreiding met een kelder zodat er meer ruimte komt voor opslag van alle ingrediënten en er dus meer ruimte in de keuken komt. Wat dat betreft zetten we weer een stap vooruit.”

Ambities

En dat brengt het gesprek op de ambities van Van der Vleuten. “Kwantitatieve groei is echt niet meer nodig. Ik wil graag kwaliteit blijven leveren en we moeten dus niet groter worden. De reden dat ik dit ben gaan doen is dat ik de gastvrijheid zo belangrijk vind. Dat is het mooiste van dit vak. Ik wil dat Iedereen zich hier thuisvoelt en optimaal wordt bediend. Daar wil ik verder aan werken. Wat we bijvoorbeeld van corona geleerd hebben is dat het placeren heel veel voordelen biedt, dus dat is gebleven. Door te placeren kunnen we besluiten bepaalde delen van het terras wel of niet te gebruiken, om te voorkomen dat het te vol wordt en mensen te lang op hun eten of drinken moeten wachten, want dat is puur kwaliteitsverlies.”

Tijdens de coronacrisis zijn ook veel biertafels met banken vervangen door losse tafels met stoelen. “Mensen moeten comfortabel kunnen zitten.”

Op de vraag waar ‘t Hijgend Hert over 5 jaar staat antwoordt Van der Vleuten vooral de kwaliteit en de gastvrijheid nog verder te willen optimaliseren. “Misschien dat we ook naar een iets kleinere kaart gaan zodat we nog meer zorg aan die gerechten kunnen besteden, want ik vind het belangrijk dat alles wat hier wordt geserveerd echt goed is. En misschien kunnen we de kaart dan ook wat vaker wisselen.”

Familie

Van der Vleuten leeft haar droom als ondernemer van de enige ‘berghut’ van Nederland, maar ze vindt het ook fijn om ‘s avonds weer naar huis in Maastricht te rijden om het hoofd even leeg te maken. “Die rit geeft je tijd om even afstand te nemen.” Van haar ouders heeft ze het volste vertrouwen gekregen. “Zij zijn nu hun eigen dingen aan het doen. Mijn vader heeft met een vriend een stokerij opgericht, de Stevige Stokers en mijn ouders beheren een aantal vakantiewoningen. Ik doe het dus echt alleen met ons team.”

Dat team voelt voor haar als familie en andersom is dat ook het geval. “We hebben echt een heel gepassioneerd team. Het enige wat voor mij heilig is, is een vrije dag per week. Ik weet dat de zaak ook dan in goede handen is en zo is het een feest om 365 dagen per jaar open te zijn.”