Horecaondernemer Won Yip: ‘Vijf dagen per jaar ben ik echt blij’

The Diamond

“In juni open ik hopelijk eindelijk The Diamond op de plek van de Heineken Hoek op het Leidseplein. Het wordt een vijfsterrenhotel met 36 kamers. Verder een chef’s table voor 12 personen, een steakhouse, een café en een members club. Dat dossier loopt al sinds 2008 met vergunningen, rechtszaken en bezwaren. Het is te zot voor woorden hoe lang dat doorettert. En wat het me gekost heeft. Later dit jaar open ik nog met Ad Schaap (Founder & CEO De Beren) een grote zaak op het Rokin, die ligt ook alweer ruim een jaar achter op schema. De meter loopt door, ik loop erop leeg. We zijn gelukkig allebei ervaren ondernemers en maken ons niet druk. Het betaalt zich straks allemaal terug.”

Plichtsbesef

Maar toen kwam corona, dat bonnetje moet ook afgerekend worden. Er zit geen diepere drijfveer in mij, het is plichtsbesef. Ik ga niet fluitend naar mijn werk, ik moet naar de zaak. Er zijn vijf dagen per jaar dat ik blij ben met mijn werk: dan is er geen gezeik, is iedereen op tijd, zijn gasten tevreden, schijnt de zon en draai ik een goede omzet.”

Boerenverstand

“Mijn werkwijze? Boerenverstand, alles simpel houden en je ballen op het blok leggen. Keep it simple, stupid. Meer is het niet. Voor al het gezeik wat ik heb, alle ondernemersrisico’s die ik moet nemen, wil ik in Nederland 20% marge draaien. Anders gaat het rolluikje naar beneden. De eerste vraag die ik stel bij een aankoop is: hoe kom ik er weer vanaf? Welke uitweg heb ik.

Neem mijn penthouse in de Pontsteiger bij het IJ. Toen ik het kocht, dacht iedereen dat ik gek was. Ik wilde één penthouse, maar ik moest de hele verdieping kopen om het te krijgen. Er bleek een splitsingsvergunning op te zitten, dus ik kon van de rest af. Krijg ik het verwijt: meneer Yip maakt er een rekenmodel van en verdient miljoenen. Nee, er zit een splitsingsvergunning op en die gebruik ik. Dat is boerenverstand, geen hogere wiskunde of geluk. Dat die waarde explodeert, dát is geluk. Of karma.”

Koning van de Dam

“Na de dood van mijn vader was ik pas net volwassen, runde een café in Goes en wilde daar niet blijven. Toen ik Café Zwart begin jaren negentig kocht, was het nog echt wildwest op de Dam. Het verkeer reed nog om het nationale monument heen, het was balletje-balletje op straat, veel penoze. Onze prominente decennialange aanwezigheid (Café Zwart, restaurant-café Majestic, pub Yip Fellows en bar Euro Pub) hier heeft bijgedragen aan de situatie zoals het nu is.

Locaties aan de Dam zijn zeer gewild. Ik zit hier al 35 jaar en ik ken iedereen. De Dam heeft alles mogelijk gemaakt voor mij: investeringen, vastgoed, de Pontsteiger, het buitenland, de Heineken Hoek. De Dam is mijn legacy.”

*Tekst gaat verder onder foto.

Karma

“Ik geloof heel erg in karma. Al het slechte wat je doet krijg je, al het goede ook. Wij ondersteunen veel partijen, de deur staat altijd open voor mensen die het nodig hebben, dat is de Aziatische gedachte die ik van huis uit heb meegekregen. Jij stelt dat ik in die film over mij soms als Dagobert Duck overkom: Won met zijn rekenmachine. Nou was het maar waar, haha! Ik geef al 35 jaar lang veel geld per jaar weg, privé en zakelijk; dat zijn bonussen voor personeel, sponsoring, aardigheidjes voor mensen. Dat geeft me voldoening. Ik help er mensen mee en het levert me karma op.”

Directheid

“What you see is what you get. Mensen begrijpen mijn directheid niet altijd. Als je om de waarheid vraagt, krijg je die. Als je daar niet tegen kan, moet je er niet om vragen. Ik ben direct en ik houd het simpel. Dat is de kern. Dat zeg ik ook tegen mijn kinderen: afspraken nakomen en op tijd komen. Als je die twee eigenschappen hebt, sta je in principe al 1-0 voor in het leven.”

*Tekst gaat verder onder de foto's.

Opvolging

“Mijn kinderen zijn niet betrokken bij het bedrijf. En dat wil ik ook niet. Als ik kijk naar het leven dat ik leid om de Yip Group succesvol te maken … Het zijn echt hele lange dagen, de offers die je brengt zijn groot. Ik word ouder, ik denk ook wel eens terug; moest dat nou zo? Ja, het ging niet anders. Ik heb dertien neven, nichten en kinderen. Ik was er alleen bij vijfjarige jubileumverjaardagen. Je wordt zes? Bad luck, bij tien ben ik er weer. Ik heb veel dingen laten schieten en het is ongelooflijk dat mijn vrouw mij niet heeft verlaten. Die offers zou ik dan ook verlangen van mijn kinderen, anders werkt het niet. Of je doet het goed, of niet.

Inmiddels zitten we in een fase dat, ook al zouden ze interesse hebben, ik het niet meer wil. Ik ben 54, zij zijn 24 en 26. Voordat ze er echt verstand van hebben zijn ze 30. Dan moet ik er nog vijf jaar bijblijven en als ze er een teringbende van maken, mag ik op mijn 65ste de zooi opruimen. Daar heb ik geen zin in.”

Pensioen

“Ik ga sowieso de boel verkopen. Ik denk dat we het hier op de Dam nog maximaal vijf jaar volhouden. Dan worden we uitgekocht, waarschijnlijk door retail. De merken kloppen al op de deur. Zij moeten alleen even wennen aan hoe ik in de wedstrijd sta. Ik kan deze truc maar een keer doen. Er is maar een Dam, ik heb geen herkansing. Dus het moet goed, onder mijn condities. Voor mijn zestigste ga ik met pensioen. Niks meer moeten, daar kijk ik naar uit. Afgelopen jaar was ik met mijn vrouw vier dagen op Santorini, daar had ik het zo naar mijn zin. Over vijf jaar liggen we daar weer en gooi ik de retourtickets weg. Waarom ik dat nu niet doe? Dat gaat niet.

Ik ben ervan overtuigd dat mijn aanwezigheid na corona het verschil heeft gemaakt in mijn organisatie. Hoe kan ik nu klagen over een personeelstekort of over hun instelling, als ik zelf niet op de zaak ben. Ze weten dat ik er altijd ben. Soms verlaat ik om zes uur ’s ochtends het kantoor, slaap ik twee uur thuis en sta ik om half negen weer op de stoep. Hoe ik het volhoud? Plichtsbesef. Het moet!”