Culinair & chefs

De 7 zonden van Ron Blaauw: 'Ik push mezelf over de rand'

Tags: chef ,  ron blaauw ,  de 7 zonden

De 7 zonden van Ron Blaauw: 'Ik push mezelf over de rand'

Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. De horeca kent vele verlokkingen. Aan welke van de zeven hoofdzonden maken wij ons schuldig? Deze keer in de biechtstoel: Ron Blaauw (54).

Tekst: Iris Kranenburg 
Foto's: Pim Ras

DE 7 ZONDEN VAN RON BLAAUW

Ron Blaauw is een echte ambassadeur van het horecavak en wij kunnen alleen maar respect voor deze ondernemer hebben. Niet voor niets werd hij tijdens de Entree Awards uitgeroepen tot Horecaondernemer van het Jaar. “Veel mensen willen wat van me, terwijl ik eigenlijk heel slecht tegen aandacht kan.” Aan welke van de zeven hoofdzonden maakt hij zich schuldig?

Luiheid

“Ik haat luiheid. Als je niet die ene extra stap wil zetten omdat je er geen zin in hebt ... bah, daar walg ik van. Ik houd juist van dat extraatje, van afzien. Ik moet mezelf over de rand pushen. Laat mij maar lekker in het diepe springen en zwemmen. Het allerlekkerste is om met dertig graden de Alpe d’Huez op te fietsen. Ik sport zes keer per week, maak overal een wedstrijd van. Fietsen, kickboksen... Als ik dat niet doe word ik onrustig en krijg ik een schuldgevoel. Ik wil mijn personeel ook motiveren om te sporten. Als ze willen, krijgen ze een sportschoolabonnement. Het is in dit vak belangrijk om je kop leeg te maken.”

‘Ik houd van afzien, luiheid haat ik’

Gulzigheid

“Het leukste wat er is: gulzig zijn. Qua eten dan. Als ik uit eten ga, bestel ik altijd te veel. De hele tafel mag volliggen. Ik dacht trouwens dat ik erg was. Maar Hans van Wolde, die is pas erg! Laatst ging ik skiën met Jonnie en Thérèse (Boer). Dan eet je zelfs schnitzel met een topwijn. De wijnen worden altijd gekozen door Thérèse. Heerlijk, maar ik kan ook genieten van een grüner veltliner van het huis. Was een mooie vakantie, trouwens. Jonnie en ik hadden een gesprek over hoe we er dertig jaar geleden bij zaten. We waren echt haantjes, gejaagd ook. Wilden continu de beste zijn, maar hadden ondertussen schulden. Wat dat betreft heb ik als ondernemer alles meegemaakt: van bijna failliet en een schuld van anderhalf miljoen euro tot grote pieken.”

RonBlaauw

Hebzucht

“Oké, ik heb een prachtig huis en mooie auto, maar dikwijls schaam ik me ervoor. Soms zet ik de auto drie straten verderop neer. Om te voorkomen dat mensen denken: ‘Oooh, daar gaat het geld dat wij in het restaurant besteden heen’. Ik zie te veel jonge chefs die nog geen reet gepresteerd hebben rondrijden in een auto van anderhalve ton. Onverantwoord, en ik weet niet hoe ze aan dat geld komen. Zelf investeer ik liever geld in mijn zaken. Laatst zag ik zijden bloemen in Londen. Zó mooi. Dat wil ik dan ook meteen hebben. Nu hangt er voor een fortuin aan zijden bloemen op het terras van Ron Gastrobar aan de Sophialaan. Mensen komen er zelfs speciaal voor langs. Als ik eenmaal iets in m’n hoofd heb, wil ik het ook direct regelen. Nóg leuker vind ik het om te delen. Cadeaus die hier binnenkomen bijvoorbeeld – merken of bedrijven sturen vaak spullen naar ons –, of een paar extra gerechtjes voor collega’s uit het vak die komen eten.”

IJdelheid

“Veel mensen willen wat van me. Als mijn vrouw de wijnkaart vraagt, geeft het personeel die aan mij. Als ik met mijn kinderen ergens heenga, weten ze dat veel mensen kijken. Eigenlijk kan ik heel slecht tegen al die aandacht. Ik ga ook liever niet naar openingen en events. Het liefst loop rond in een korte joggingsbroek en zwart Decathlon-shirtje van een euro. Toen ik in Topchef en MasterChef zat, kreeg ik een jasje en overhemd. Ik dacht: wat doe ik hier? Het blijft een wereldje van ‘ik vind je leuk’ en achteraf ben je een klootzak. Ik doe nu alleen nog maar programma’s die ik leuk vind, zoals Restaurant Misverstand. Te veel chefs zijn, vind ik, bezig met hun status en zeggen te snel ja op dingen. Ik veroordeel het niet, je moet alles een keer meemaken. Het is ook lastig om met beide voeten op de grond te blijven staan als iedereen zegt dat je geweldig bent. Je moet alleen de aandacht doseren. Joop Braakhekke stond een periode elke dag in het Stan Huygens Journaal in De Telegraaf. Dat kan een overkill zijn. Aandacht vind ik vooral prettig als ik iets toevoeg. Bijvoorbeeld door met lezingen dit geweldige vak door te geven aan de nieuwe generatie. Ik wil een ambassadeur zijn, en ik zie dat ook als mijn taak.”

RonBlaauw RonBlaauw


Jaloezie

“Ik kan jaloers zijn op de klasse van chef René Red- zepi. Hoe hij dingen verzint en vooruitloopt, heel trendsettend. Of de genialiteit van Sergio Hermans zuren. Ik ben meer een conceptenman, althans dat is wat Jonnie tegen mij zegt. Ik voel goed aan wat de gast wil. Maar échte jaloezie? Nee. Ik gun anderen juist succes. Daarom ben ik ook partner in De Schone Zaak. Hiermee investeren we in zaken waarin we potentie zien. Zo geven we anderen een kans. Ik heb een hekel aan banken. Die doen niks voor ons. Als het regent pakken ze alles af, als zon schijnt krijg je een paraplu. Ik ben blij dat ik sinds twee jaar geen bank meer nodig heb.”

Lust

“Toen ik jonger was, was ik een klein, dikkig jongetje met sproetjes. Misschien dat ik daarom met vrouwen zo naïef ben. Ik zag en zie aandacht van vrouwen nooit echt. Een one night stand heb ik zelfs nog nooit gehad. Als ik de jongens in de keuken soms hoor over Tinder, daten en al het gedoe... Zo’n seks, drugs en rock ’n roll-leven lijkt me vermoeiend. Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt. Het is bizar hoeveel er wordt gebruikt in de horeca, al is het nu wel een stuk minder dan voor corona. Ik denk omdat de horeca zo lang dicht is geweest.”

'Spijt van vroeger? Ach, dingen gebeuren zoals ze gebeuren.’

Woede

“Vroeger stond ik als een Gordon Ramsay te briesen in de keuken. Slaan, schoppen, schelden. Ja, ik ging weleens over de schreef, vooral bij ’t Jagershuis in Ouderkerk aan de Amstel. Spijt? Ach, dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Bovendien was die ijzeren hand soms nodig om discipline bij te brengen. Al was het natuurlijk vooral onmacht en frustratie. Sinds ik kinderen heb (nu 15, 17 en 24 jaar), ben ik rustiger. Woede heeft geen nut, weet ik nu. Al heb ik nog bij veel mensen een bepaald imago. Dat ik van nature geen lach op mijn gezicht heb, helpt ook niet mee. Gelukkig zeggen mensen die mij leren kennen vaak: ‘Oh je bent eigenlijk best aardig!’. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog altijd lastig met kritiek kan omgaan. Ik heb tijd nodig om dat te verwerken. Wat overigens niet wil zeggen dat ik niet relaxed ben hoor. Ik kan heel goed met mezelf zijn.”

RonBlaauw
Artikel delen