Landmacht
“De politieschool was te ver weg, dus dat werd ‘m niet. De opleiding tot beveiliger aan het ROC Friesche Poort in Leeuwarden was een goed alternatief. Daarna volgde de landmacht. Dat was sporten, sporten en sporten. Ik ben een enorme stuiterbal dus dit vond ik geweldig, wat een tijd! Ik was er samen met acht meiden en een van hen is nog steeds mijn BFF. Samenwerken, discipline, structuur; ik leerde er ontzettend veel. De manier waarop, is een ander verhaal ... Tijdens het sporten scheurde ik mijn kniebanden. Pijn! Niet normaal. Maar de wachtmeester had er geen oog voor. De blessure was ernstig, maar het was doorgaan of stoppen. Helaas werd het dat laatste.”
Topchef
“Samen met mijn moeder keek ik heel graag naar het tv-programma Topchef met Robert Kranenborg en Julius Jaspers. Best gek eigenlijk, want we aten meestal heel gewoon: aardappelen, groenten, vlees en af en toe spaghetti. Lekker, maar niks bijzonders. Het zette me aan het denken. Ook kwamen herinneringen aan mijn horecabijbaantje weer boven. Ik schreef me in voor de koksopleiding op het Drenthe College in Assen. Als twintigjarige belandde ik als enige meisje tussen pubers van zestien."
"Ik voelde me als een vis in het water. Dit was wat ik wilde! Het was hard werken en de stages vielen niet altijd mee. Er waren docenten en chefs die niet geloofden in een vrouw in de keuken. Nu zou ik ze lik op stuk geven, maar een grote mond opzetten, nee, dat durfde ik toen niet. Ik moest me dubbel bewijzen, me als one of the guys gedragen en ondertussen vooral in mezelf blijven geloven. Eerlijk: het was mega zwaar. Mijn leermeester bij restaurant Wesseling in Dwingelo, Harry Bult, hield me echter voor: als je iets echt graag wil, moet je doorzetten. Je door niets of niemand laten neerhalen, ook niet door bullebakken. En dat werkte. Nog steeds.”
Lees meer in het artikel: 'Marleen Brouwer van Noor* in Groningen: waar blijven vrouwerlijke topchefs?'
*Tekst gaat verder onder de foto
Call of Duty
“Altijd samen, ja, ook dat botst regelmatig. Ik sta altijd aan en heb het hart op m’n tong, dus als Jeroen me een nieuw gerecht laat proeven kan ik soms ongenuanceerd uit de hoek komen. En ga ik uit mijn dak als hij een nieuw dessert niet altijd direct kan waarderen. Zonder wrijving geen glans, zullen we maar zeggen. Als ik moet presteren, bouwt de druk zich op. Vorig jaar bereikte ik weer zo’n kookpunt. We waren heel druk met de openingsvoorbereidingen voor Noor, toen ik ontdekte dat ook ik het diploma Sociale Hygiëne moest hebben. Ik werd ter plekke niet goed, sliep niet meer, zat echt op het randje. Na heel veel leren – theorie hè -, kwam het verlossende bericht: een zes, dus in the pocket!
Je raadt wie het al die tijd moest ontgelden ... Maar we zijn net goudvissen, na een dag is alles weer vergeten en delen we ’s avonds de liefde voor Call of Duty op de Playstation haha. Jeroen logt boven op zolder in, ik op de bank. Headset op, vrienden inschakelen en de strijd aan. Met maar één doel: winnen!”
.jpg)